هزینه کالاهای فروخته شده (COGS) چیست؟

در این مقاله قصد داریم به هزینه کالاهای فروخته شده یا بهای تمام شده کالای فروخته شده بپردازیم و تعریف دقیقی از آن را شرح دهیم. مفهومی که می تواند برای کسب و کارها، مفید و حائز اهمیت باشد. در ابتدا به ارائه تعریف دقیق از آن خواهیم پرداخت و چرایی آن و اهمیت مفهوم هزینه کالاهای فروخته شده را تشریح می‌کنیم. در آخر تفاوت آن را با سایر هزینه ها تبیین می کنیم و اشاره ای به انواع محاسبه موجودی کالا خواهیم داشت.

تعریف هزینه کالاهای فروخته شده

هزینه کالاهای فروخته شده یا بهای تمام شده کالای فروخته شده یا همان Cost of goods sold (COGS) به هزینه های مستقیم تولید برای کالاهای فروخته شده توسط یک شرکت اطلاق می گردد. این مبلغ شامل هزینه مواد و نیروی کار به طور مستقیم برای ایجاد کالا می شود و هزینه‌های غیرمستقیم مانند هزینه‌های توزیع و هزینه‌های نیروی فروش را شامل نمی‌شود. به هزینه کالاهای فروخته شده، “هزینه فروش” نیز گفته می شود.

نکات کلیدی

• هزینه کالاهای فروخته شده شامل کلیه هزینه ها و مخارج مستقیم مربوط به تولید کالا می شود.
• هزینه کالاهای فروخته شده، هزینه های غیرمستقیم مانند سربار و فروش و بازاریابی را مستثنی می کند.
• هزینه کالاهای فروخته شده از درآمدها (فروش) کسر می شود تا سود ناخالص و حاشیه ناخالص محاسبه شود. بدیهی است که هزینه کالاهای فروخته شده بالاتر منجر به حاشیه سود کمتر می شود.
• میزان هزینه کالاهای فروخته شده بسته به استانداردهای حسابداری که در محاسبات به کار گرفته شده، تغییر خواهد کرد.
• هزینه کالاهای فروخته شده با هزینه های عملیاتی (OPEX) تفاوت دارد زیرا OPEX شامل مخارجی است که مستقیماً با تولید کالا یا خدمات مرتبط نیست.

چرا هزینه کالاهای فروخته شده مهم است؟

هزینه کالاهای فروخته شده یک معیار مهم در صورتهای مالی است زیرا از درآمدهای شرکت کسر می شود تا سود ناخالص آن تعیین شود. سود ناخالص یک معیار سودآوری است که میزان کارایی یک شرکت را در مدیریت نیروی کار و منابع خود در فرآیند تولید ارزیابی می کند.

از آنجایی که هزینه کالاهای فروخته شده یا همان بهای تمام شده کالای فروخته شده جزو هزینه های اجرایی کسب و کار است، به عنوان هزینه کسب و کار در صورت درآمد ثبت می شود. دانستن هزینه کالاهای فروخته شده به تحلیلگران، سرمایه گذاران و مدیران کمک می کند تا سود شرکت را تخمین بزنند. اگر هزینه کالاهای فروخته شده افزایش یابد، درآمد خالص کاهش می یابد. در حالی که حرکت افزایشی برای اهداف مالیات بر درآمد مفید است، کسب و کار سود کمتری برای سهامداران خود خواهد داشت. بنابراین کسب و کارها سعی می کنند هزینه کالاهای فروخته شده خود را پایین نگه دارند تا سود خالص بالاتر باشد.

هزینه کالاهای فروخته شده، هزینه به دست آوردن یا تولید محصولاتی است که یک شرکت در طول یک دوره به فروش می رساند، بنابراین تنها هزینه های گنجانده شده در اندازه گیری آنهایی هستند که مستقیماً با تولید محصولات مرتبط هستند، از جمله هزینه نیروی کار ، مواد و سربار ساخت.

بعنوان مثال، هزینه کالاهای فروخته شده برای یک خودروساز شامل هزینه‌های مواد اولیه برای قطعاتی است که جهت ساخت خودرو بکار رفته به‌علاوه هزینه‌های نیروی کار برای مونتاژ خودرو است که در مجموع، هزینه کالاهای فروخته شده را شکل می دهند. هزینه ارسال خودروها به نمایندگی ها و هزینه نیروی کار برای فروش خودرو نیز مستثنی می شود.

علاوه بر این، هزینه‌های انجام شده برای خودروهایی که در طول سال فروخته نشده‌اند، هنگام محاسبه هزینه کالاهای فروخته شده لحاظ نمی‌شوند، چه هزینه‌های مستقیم باشد چه غیرمستقیم. به عبارت دیگر هزینه کالاهای فروخته شده شامل هزینه مستقیم تولید کالاها یا خدماتی است که در طول سال توسط مشتریان خریداری شده است. به عنوان یک قانون سرانگشتی، اگر می‌خواهید بدانید که آیا هزینه‌ای تحت هزینه کالاهای فروخته شده قرار می‌گیرد، بپرسید:

آیا این هزینه حتی اگر هیچ فروشی ایجاد نمی‌شد، باز هم یک هزینه لحاظ می گردید؟ اگر جواب مثبت بود، آن هزینه ملاک محاسبه نخواهد بود. پس با این وجود، هزینه کالاهای فروخته شده فقط برای هزینه هایی اعمال می شود که مستقیماً به تولید کالاهای در نظر گرفته شده برای فروش مربوط می شود.

نکته مهم: هزینه کالاهای فروخته شده فقط برای هزینه هایی اعمال می شود که مستقیماً به تولید کالاهای در نظر گرفته شده برای فروش مربوط می شود.

فرمول و محاسبه هزینه کالاهای فروخته شده چگونه است؟

هزینه کالاهای فروخته شده = موجودی ابتدایی + خرید در طول دوره – موجودی پایانی

موجودی فروخته شده در صورت سود و زیان، ذیل محاسبه هزینه کالاهای فروخته شده ظاهر می گردد. موجودی اولیه سال، موجودی باقیمانده از سال قبل است، یعنی کالایی که در سال قبل فروخته نشده است.

هر گونه تولید یا خرید اضافی که توسط یک شرکت تولیدی یا خرده فروشی انجام شود به موجودی اولیه اضافه می شود. در پایان سال، محصولاتی که فروخته نشده اند از مجموع موجودی اولیه و خریدهای اضافی کسر می شود. عدد نهایی حاصل از محاسبه، هزینه کالاهای فروخته شده در سال است.

ترازنامه دارای حساب کتابی است به نام حساب دارایی های جاری. در زیر این حساب، کالایی به نام موجودی وجود دارد. ترازنامه فقط سلامت مالی شرکت را در پایان یک دوره حسابداری نشان می دهد. این بدان معنی است که ارزش موجودی ثبت شده تحت دارایی های جاری، موجودی پایانی است.

بیشتر بخوانید: تعریف دقیق جهت گیری استراتژیک چیست؟

روش های مختلف حسابداری برای هزینه کالاهای فروخته شده چیست؟

ارزش هزینه کالاهای فروخته شده کاملا بستگی دارد به روش هزینه یابی موجودی که توسط یک شرکت اتخاذ می شود. سه روش وجود دارد که یک شرکت می تواند هنگام ثبت سطح موجودی فروخته شده در یک دوره از آنها استفاده کند: روش اولین ورودی، اولین خروجی (FIFO)، آخرین ورودی، اولین خروجی (LIFO) و روش هزینه متوسط. روش شناسایی ویژه برای اقلام گران‌بها یا منحصر به فرد استفاده می شود.

روش اولین ورودی، اولین خروجی (FIFO)

در روش اولین ورودی، اولین خروجی، اولین کالاهایی که خریداری یا تولید می شوند، اول از همه فروخته می شوند. از آنجایی که قیمت‌ها در طول زمان افزایش می‌یابند، شرکتی که از روش FIFO استفاده می‌کند ابتدا ارزان‌ترین محصولات خود را به فروش می‌رساند که به معنی هزینه کالاهای فروخته شده کمتری نسبت به هزینه کالاهای فروخته شده ثبت شده در LIFO است. از این رو، درآمد خالص با استفاده از روش FIFO در طول زمان افزایش می یابد.

روش آخرین ورودی، اولین خروجی (LIFO)

روش آخرین ورودی، اولین خروجی بطوری است که آخرین کالاهای اضافه شده به موجودی کالا ابتدا به فروش می رسد. در دوره‌های افزایش قیمت، ابتدا کالاهایی با هزینه‌های بالاتر فروخته می‌شوند که منجر به افزایش مقدار هزینه کالاهای فروخته شده ثبت شده می‌شود. با گذشت زمان، درآمد خالص تمایل به کاهش خواهد داشت.

روش هزینه متوسط

میانگین قیمت تمام کالاهای موجود در انبار، صرف نظر از تاریخ خرید، برای ارزش گذاری کالاهای فروخته شده استفاده می شود. در نظر گرفتن میانگین هزینه محصول در یک دوره زمانی یک اثر هموارسازی دارد که از تحت تاثیر قرار گرفتن هزینه کالاهای فروخته شده توسط هزینه های زیاد یک یا چند خزید یا تهیه کالا جلوگیری می کند.

روش شناسایی ویژه

روش شناسایی ویژه از هزینه خاص هر واحد کالا (که موجودی کالا یا کالا نیز نامیده می شود) برای محاسبه موجودی نهایی و هزینه کالاهای فروخته شده برای هر دوره استفاده می کند. در این روش، یک کسب‌وکار دقیقاً می‌داند کدام کالا فروخته شده و هزینه دقیق آن چیست. علاوه بر این، این روش معمولاً در صنایعی استفاده می شود که اقلام منحصر به فردی مانند اتومبیل، املاک و جواهرات کمیاب و گرانبها را می فروشند.

چه نوع شرکت هایی از کسر هزینه کالاهای فروخته شده مستثنی می شوند؟

بسیاری از شرکت های خدماتی اصلاً هیچ هزینه ای برای کالاهای فروخته شده ندارند. هزینه کالاهای فروخته شده با هیچ جزئیاتی در اصول پذیرفته شده حسابداری (GAAP) مورد توجه قرار نمی گیرد، اما هزینه کالاهای فروخته شده تنها به عنوان هزینه اقلام موجودی فروخته شده در یک دوره معین تعریف می شود. شرکت های خدماتی نه تنها کالایی برای فروش ندارند، بلکه شرکت های خدماتی محض نیز موجودی ندارند. اگر هزینه کالاهای فروخته شده در صورت سود و زیان شرکت ذکر نشده باشد، نمی توان برای آن هزینه ها کسر کرد.

نمونه‌هایی از شرکت‌های خدماتی خالص شامل شرکت‌های حسابداری، دفاتر حقوقی، ارزیاب‌های املاک، مشاوران تجاری، خدمتکاران حرفه‌ای و غیره است. حتی اگر همه این صنایع دارای هزینه‌های کسب و کار باشند و معمولاً برای ارائه خدمات خود پول خرج نمایند، باز هم هزینه کالاهای فروخته شده را در نظر نمی گیرند. در عوض، آنها چیزی دارند که “هزینه خدمات” نامیده می شود، که در کسر هزینه کالاهای فروخته شده حساب نمی شود.

تفاوت هزینه درآمد و هزینه کالاهای فروخته شده چیست؟

هزینه های درآمدی برای خدمات قراردادی جاری وجود دارد که می تواند شامل مواد خام، نیروی کار مستقیم، هزینه های حمل و نقل و کمیسیون های پرداخت شده به کارکنان فروش باشد. این اقلام را نمی توان به عنوان هزینه کالاهای فروخته شده در نظر گرفت هر چند شرکت فاقد محصول تولید شده فیزیکی برای فروش باشد. وب سایت IRS حتی چند نمونه از “کسب و کارهای خدمات شخصی” را فهرست می کند که هزینه کالاهای فروخته شده را در صورت سود و زیان خود محاسبه نمی کنند. این افراد شامل پزشکان، وکلا، نجاران و نقاشان هستند.

بسیاری از شرکت های مبتنی بر خدمات، محصولاتی برای فروش دارند. به عنوان مثال، خطوط هوایی و هتل ها به ترتیب در درجه اول ارائه دهنده خدماتی مانند حمل و نقل و اقامت هستند، با این حال آنها هدایا، غذا، نوشیدنی و سایر موارد را نیز می فروشند. این اقلام قطعا کالا محسوب می شوند و این شرکت ها قطعا موجودی این گونه کالاها را دارند. هر دوی این صنایع می‌توانند هزینه کالاهای فروخته شده را در صورت سود و زیان خود فهرست کرده و آن‌ها را برای اهداف مالیاتی محاسبه نمایند.

تفاوت هزینه عملیاتی و هزینه کالاهای فروخته شده چیست؟

هم هزینه های عملیاتی و هم هزینه کالاهای فروخته شده (COGS) مخارجی هستند که شرکت ها در فرایندهای اجرایی کسب و کار خود، آنها را متحمل می شوند. با این حال، هزینه ها در صورت سود و زیان تفکیک می شوند. برخلاف هزینه کالاهای فروخته شده، هزینه های عملیاتی (OPEX) مخارجی هستند که مستقیماً با تولید کالا یا خدمات مرتبط نیستند.

به طور معمول، هزینه‌های فروش، عمومی و اداری (SG&A) تحت هزینه‌های عملیاتی به‌عنوان یک آیتم خط جداگانه لحاظ می‌شود. هزینه‌های فروش، عمومی و اداری در واقع مخارجی هستند مثل هزینه‌های سربار که مستقیماً به یک محصول مرتبط نیستند. نمونه هایی از هزینه های عملیاتی شامل موارد زیر است:

• اجاره
• خدمات رفاهی
• لوازم اداری
• هزینه های قانونی
• فروش و بازاریابی
• حقوق و دستمزد
• هزینه های بیمه

محدودیت های هزینه کالاهای فروخته شده چیست؟

هزینه کالاهای فروخته شده را می توان به راحتی توسط حسابداران یا مدیرانی که به دنبال دستکاری حساب کتاب های خود هستند، تغییر داد. موارد مختلفی است که میتوان هزینه کالاهای فروخته شده را تغییر داد که بخشی از آنها در ذیل آورده شده اند:

• تخصیص هزینه های سربار تولید به موجودی بالاتر از هزینه های انجام شده
• تخفیف های بیش از حد
• اعطای عایدی بیش از حد به تامین کنندگان
• تغییر مقدار موجودی در انبار در پایان یک دوره حسابداری
• ارزش گذاری بیش از حد موجودی در دسترس
• عدم حذف موجودی منسوخ

هنگامی که موجودی به طور مصنوعی بزرگ در نظر گرفته می شود، هزینه کالاهای فروخته شده کمتری گزارش می شود که به نوبه خود منجر به حاشیه سود ناخالص بالاتر از حد واقعی و در نتیجه سود خالص متورم می شود. سرمایه‌گذارانی که به صورت‌های مالی شرکت نگاه می‌کنند، می‌توانند با بررسی انباشت موجودی، حسابداری موجودی ناموجه را شناسایی کنند، مانند افزایش سریع موجودی از درآمد یا کل دارایی‌های گزارش‌شده.

بیشتر بخوانید: استراتژی قیمت گذاری چیست؟ 

چگونه هزینه کالاهای فروخته شده (COGS) را محاسبه کنید؟

هزینه کالاهای فروخته شده یا بهای تمام شده کالای فروخته شده (COGS) با جمع کردن هزینه های مستقیم مختلف مورد نیاز برای ایجاد درآمد یک شرکت محاسبه می شود. نکته مهم این است که هزینه کالاهای فروخته شده فقط بر اساس هزینه هایی است که مستقیماً در تولید آن درآمد استفاده می شود، مانند موجودی شرکت یا هزینه های نیروی کار که می تواند به فروش خاص نسبت داده شود. در مقابل، هزینه های ثابت مانند حقوق مدیریت، اجاره، و آب و برق در هزینه کالاهای فروخته شده لحاظ نمی شود. موجودی جزء مهمی از هزینه کالاهای فروخته شده است و قوانین حسابداری چندین رویکرد مختلف را مجاز می داند که نحوه گنجاندن آن در محاسبات متفاوت می کند.

آیا حقوق در هزینه کالاهای فروخته شده گنجانده شده است؟

هزینه کالاهای فروخته شده در واقع حقوق و سایر هزینه های عمومی و اداری را شامل نمی شود. با این حال، انواع خاصی از هزینه های نیروی کار را می توان در COGS گنجاند، مشروط بر اینکه بتوانند مستقیماً با فروش خاص مرتبط باشند. به عنوان مثال، شرکتی که از پیمانکاران برای ایجاد درآمد استفاده می کند، ممکن است بر اساس قیمتی که از مشتری دریافت می شود، به آن پیمانکاران کمیسیون پرداخت کند. در آن سناریو، کمیسیون به دست آمده توسط پیمانکاران ممکن است در هزینه کالاهای فروخته شده شرکت گنجانده شود، زیرا این هزینه نیروی کار مستقیماً به درآمدهای تولید شده مرتبط است.

چگونه موجودی بر هزینه کالاهای فروخته شده تأثیر می گذارد؟

در بررسی های نظری، هزینه کالاهای فروخته شده باید شامل بهای تمام شده موجودی باشد که در طول دوره حسابداری فروخته شده است. با این حال، در عمل، شرکت ها اغلب نمی دانند دقیقاً کدام واحد موجودی فروخته شده است. درعوض، آنها به روش‌های حسابداری مانند قوانین اولین ورودی، اولین خروجی (FIFO) و آخرین ورودی، اولین خروجی (LIFO) اتکا می کنند تا بتوانند ارزش موجودی واقعی در دوره فروخته شده را تخمین بزنند. اگر ارزش موجودی حال حاضر در هزینه کالاهای فروخته شده نسبتاً بالا باشد، این امر بر سود ناخالص شرکت فشار نزولی وارد می‌کند. به همین دلیل، شرکت‌ها گاهی اوقات روش‌هایی از حسابداری را انتخاب می‌کنند که رقم هزینه کالاهای فروخته شده کمتری را ارائه دهد تا سودآوری گزارش‌شده خود را افزایش دهند.

خلاصه‌ هزینه کالاهای فروخته شده

هزینه کالاهای فروخته شده یا همان بهای تمام شده کالای فروخته شده (COGS) هزینه مستقیم تولید یک کالا است که شامل هزینه مواد و نیروی کار مورد استفاده برای ایجاد کالا می شود. هزینه کالاهای فروخته شده مستقیماً بر سود شرکت تأثیر می گذارد زیرا هزینه کالاهای فروخته شده از درآمد کم می شود. شرکت ها باید هزینه کالاهای فروخته شده خود را برای اطمینان از سود بالاتر مدیریت کنند. اگر یک شرکت بتواند هزینه کالاهای فروخته شده خود را از طریق معاملات بهتر با تامین کنندگان یا از طریق کارایی بیشتر در فرآیند تولید کاهش دهد، می تواند سود بیشتری داشته باشد.

جهت ارتقاء سطح کیفی مقالات و تکمیل مباحث مربوط لطفا نظرات و دیدگاههای خود را در پایان این مقاله درج کنید، همچنین چند مقاله مرتبط با موضوع هزینه کالاهای فروخته شده برای شما مخاطبان عزیز، در سایت شریف استراتژی به اشتراک گذاشته شده است.