کتاب مدیریت اتحادهای استراتژیک

بررسی تاریخچه بنگاه های موفق و ملاحظه دقیق دیدگاه سازمانی، نشان میدهد بنگاه ها برای ادامه حیات و کسب مزیت رقابتی ناچار به ایجاد ارتباطات مؤثر با محیط اطراف خود هستند. در این بین، ارتباطات سازمانی اتحادهای استراتژیک را شکل می دهد که ورای تبادلات ساده بازار شکل می گیرند و طی آن فعالیت های همکارانه در راستای اهداف مشترک شرکا به صورت غیر موردی و در یک بازه زمانی توجیه پذیر صورت می پذیرد. معمولا، اتحادهای استراتژیک با هدف دستیابی به منابع و توانمندیهای کمیاب و مکمل، تسهیم هزینه و مدیریت ریسک توسعه فناوری، ورود به بازارهای جدید و دستیابی به مزیت ناشی از مقیاس و یادگیری شکل می گیرند. اتحادهای استراتژیک، اشکال سازمانی و ماهیتهای متفاوتی دارند. برخی از آنها، مانند سرمایه گذاری مشترک، براساس تبادل سهام میان شرکا شکل می گیرند و برخی دیگر، مانند تحقیق و توسعه مشترک، تنها با عقد قراردادهای دقیق میان شرکا صورت می پذیرند.

بررسی تاریخچه ایجاد اتحادهای استراتژیک میان بنگاهها نشان میدهد که از دهه ۱۹۹۰ به بعد که بنگاه ها با نبود قطعیت بسیار فزاینده ناشی از رشد خیلی سریع فناوری، کمبود منابع ارزشمند، تغییرات مستمر در خواسته های مشتریان، کاهش چرخه عمر محصولات و فشارهای بیشتر استانداردهای زیست محیطی مواجه شدند، برقراری اتحادها به یکی از استراتژی های حیاتی شرکت های موفق بدل شده است؛ برای مثال تنها طی ۲ سال، از ۱۹۹۶ تا ۱۹۹۸، بالغ بر ۲۰۰۰۰ اتحاد استراتژیک در صنایع مختلف میان بنگاه های گوناگون شکل گرفته است. مطالعات نشان می دهد امروزه، از میان شرکتهای تراز اول لیست ۵۰۰ شرکت برتر دنیا، هر شرکت به طور میانگین درگیر ۵۰ تا ۷۰ اتحاد استراتژیک است.